Sjå godt på den tomme grava

Andakt

Av Hildegunn Gjesdal Tennebø, rektor ved Norfjord folkehøgskule

Det er løpefeber i landet. Eller springefeber som vi nynorskfolk kallar det. På kvart eit nes og i bygd og by i landet knyter folk trøystig reimane på joggeskoa og spring av garde. Tempo, steg og puls vert hyppig diskuterte av både ekspertar og amatørar, og appar som kan kringkaste resultata våre er i medvind. Det spring­ast som aldri før. 

Då eg las påskefortellinga på nytt, slo det meg: Dei store nyheitene om at Jesus hadde stått opp igjen vart ikkje formidla med velovervegde, lange resonnement av folk som hadde stått på, førebudd seg godt og stroke skjorta. Nei, dei blei formidla av andpustne folk som sprang!

Historia er fortalt litt ulikt i dei fire evangelia, men både kvinnene som var tidleg ute tredje dagen, og læresveinane til Jesus, var med i løpet til og frå den tomme grava. 

Nyheitene set fyr både i hjartet og beina hos dei menneska vi møter i Bibelen. Dei som hadde vore sorgtunge, skuffa og ute av stand til å sjå nokon veg vidare, kjenner at kreftene vender tilbake. Jesus-begeistringa sit ikkje berre i hovudet og hjartet på dei første kristne. Den får openbart fart på føtene også.

I Jesaja 52 les vi: 
«Kor vakre dei er
der dei spring over fjella,
føtene til den som ber bod,
forkynner fred,
kjem med god bodskap,
forkynner frelse
og seier til Sion:
«Din Gud er konge!»»

Dei som var til stades i Jerusalem akkurat då historia vart endra for all framtid, tok beina fatt. Men det slutta ikkje med dei. Gjennom alle tider sidan har det vore menneske som med ulikt tempo og stegfrekvens har gått vidare. Med ein bodskap som stadig sprenger både forstand og fatteevne: At dødskreftene har tapt slaget, at livet har vunne, og at den krafta som reiste Jesus opp også skal vere i dei som trur.

Bli med i løpsgjengen!

Hildegunn Gjesdal Tennebø

Og det er nettopp dette siste – at ein ikkje spring i eiga kraft, men i hans veldige kraft – som får ultraløpet som heiter misjon til å gå stadig nye stader. Vi skal sleppe å samanlikne oss i appar eller i prestasjonar, for det handlar ikkje om oss, men om han, som bytta plass med oss, og kjempa ned alt vi ikkje sjølv kunne. Det å springe med dei mest livsforvandlande, herlege nyheitene om at Jesus lever, er verkeleg vakkert.  

Så sjå godt på den tomme grava. Kjenn etter kva som ligg i Jesu siger. Trekk pusten. Og bli med i løpsgjengen som vil dele det beste dei har sett, med andre. Bodskapen om Jesus, det sanne Guds ord, treng å få bein å gå på.